Charles Emmanuel SCHELFHOUT
“Mijn handicap is het einde niet”
Charles E. Schelfhout (65) lijdt aan retinitis pigmentosa, waardoor hij nagenoeg niets meer ziet. Toch tekent hij nog dagelijks. “Met een beetje goede wil kun je ook met een handicap nog hele interessante dingen doen”, vertelt hij. Zijn kunstwerken zijn momenteel te zien in het Huis der Natiën.
Schelfhout weet dat er een moment komt waarop zijn handicap hem zal inhalen en hij definitief zijn potlood zal moeten opbergen. “Het zij zo. Er zijn ergere dingen op aarde. Bovendien heb ik mijn vrienden en familie bevolen ‘stop’ tegen me te zeggen wanneer mijn tekeningen er niet meer realistisch uitzien.”
Maar zover is het nog niet. Sinds 2005 legt Schelfhout zich gepassioneerd toe op het tekenen van zeilschepen. “Toen ik door mijn ziekte mijn schrijf- en uitgeverspraktijken niet meer kon verderzetten, was ik een tijdlang verloren. Tot op het moment dat ik aan het wachten was op een telefoontje en uit het niets een klein schip begon te tekenen. Dat heeft mij aan het denken gezet.”
Video Interview door AVS 2015:
Als kind al was Schelfhout gepassioneerd bezig met kunst. Hij studeerde aan het Centrum voor Decoratieve Kunsten in Brussel en droomde van een beroep als decorbouwer. “Tot mijn vader me oplegde om mee in het familiebedrijf te stappen. Ik vergat mijn passie voor de kunst. Het is maar op het moment dat ik ziek werd, dat ik de draad opnieuw heb opgepikt.”
Met behulp van een videovergrootglas projecteert hij wat hij tekent op een scherm. “Mijn hand en het kunstwerk zelf kan ik niet meer zien. Maar door het projecteren en tot dertig maal uitvergroten, lukt het me nog om te tekenen.” Met een wit potlood op donkerblauw doek. “Want ik kan enkel nog het contrast tussen zwart en wit waarnemen.
Rode draad
Dat Schelfhout zich toespitst op het tekenen van zeilschepen, is overigens geen toeval. “Met mijn eerste geld kocht ik een zeilbootje. Zeilen loopt als een rode draad doorheen mijn leven en het is mijn grote droom ooit nog eens uit zeilen te gaan. Het is het enigste dat ik nog levendig uit mijn geheugen kan oprakelen. Want mijn geheugen is mijn enige inspiratiebron.”
Ondertussen werd de tekenaar aanvaard als officieel artiest bij de Belgische Marine Schilders. Een erkenning die hem deugd doet. “Mijn geest is er een van een artiest. Ja, ik heb een handicap, maar dat is niet het einde. Ik heb het geluk dat ik nog kan tekenen.”
Mist doorbreken
En die positieve boodschap wil Schelfhout ook uitdragen naar de rest van de wereld. Daarom richtte hij de vzw Kunst en Leesblind op om zo lotgenoten aan te sporen om uit hun isolement te treden en zichzelf creatief te uiten. “Daarmee richten we ons tot iedereen in België, want een handicap komt onaangekondigd aan je deur kloppen, ongeacht je nationaliteit, huidskleur of sociale achtergrond. Met deze vzw willen we aantonen dat het mogelijk is de mist voor onze ogen te doorbreken, ook al is dat niet altijd eenvoudig.”
Elien van Wynsberghe
Gazet van Antwerpen/Metropool Stad, Vr. 17 Mar. 2017.